Και να που έφτασε το ’21… Μπήκε με 300 στη στροφή μ@μ@….

Δε θα σταθώ #not στις χιλιοειπωμένες απόψεις (τις περισσότερες των οποίων επικροτώ), που αφορούν το διαδικαστικό -εντελώς διαικπεραιωτικό- κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας (πλην της μεγάλης προσπάθειας των περισσότερων εκπαιδευτικών). Δε θα σχολιάσω #not το δυσλειτουργικό, τεχνικό-τεχνολογικό κομμάτι, την ανάγκη επιβολής ελεύθερης διάθεσης ή όχι xG/Bandwidth από τους παρόχους διαδικτύου καθώς και την δωρεάν διάθεση συσκευής ανά παιδί – σε ΚΑΘΕ νοικοκυριό που έχει μαθητές. Άλλωστε έχουν σχολιαστεί ποικιλοτρόπως όλα τα παραπάνω. Τέλος δε θα ήθελα να αναφερθώ #not «στο χρόνο μπροστά σε οθόνη» που ενώ τόσο προσπαθούμε -και μάλιστα προσωπικά μιλώντας καταφέρνουμε- να αποφεύγουμε, τελικά τα μικρά παιδιά αναγκάστηκαν να περάσουν.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, θα σταθώ στο ότι τελικά τα παιδιά μας χρίζονται πραγματικοί ήρωες του ’21.

Μερικοί από τους λόγους που καθιστούν τους γλυκούς – χαμογελαστούς – μασκοφόρους μας, πραγματικούς ήρωες κατά την προσωπική μου άποψη…

Τα παιδιά μας, σταμάτησαν να αναπτύσσουν τις φιλίες τους, διέκοψαν τις δραστηριότητές τους, την κάθε κοινωνική τους δράση. Την επιμόρφωση τους, τη διασκέδασή τους, τον αθλητισμό τους, τις καλλιτεχνικές τους δράσεις. Διέκοψαν τις βόλτες τους, την εκτόνωση τους με κάθε τρόπο.

Σταμάτησαν, ξεκίνησαν, ξανασταμάτησαν, ξαναξεκίνησαν, έχασαν την καθημερινότητά τους. Τους έλειψαν τα θρανία τους, οι δάσκαλοί τους, οι παρέες τους, οι φωνές, τα παιχνίδια τους και οι τσακωμοί τους…

Έμαθαν να «αναπνέουν» με διάφορους τρόπους, να επιβιώνουν, αλλά κυρίως απέδειξαν σε όλους πως πέρασαν όλη τη διαδρομή (χωρίς φυσικά να γνωρίζουν ακόμη που είναι το τέρμα) και αναπροσαρμόστηκαν όσες φορές χρειάστηκε, πάντα με διάθεση και χαμόγελο (σε αντίθεση πολλές φορές με τους ενήλικες). Παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις υγιείς αντιδράσεις τους (μια και ακολουθούσαν συγκεκριμένες διαδικασίες που ορίζαμε εμείς…) το τέλος κάθε «καραντινάτης» ημέρας έκλεινε με ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και ένα σ’ αγαπώ… Έκλεινε πάντα με αγνή παιδική διάθεση και χαμόγελο…!

Έφυγαν, επέστρεψαν, ξαναέφυγαν, ξαναεπέστρεψαν στα θρανία τους με διάθεση, χαμόγελο και επιθυμία να ζήσουν την κάθε στιγμή…

Ασχέτως με τις δυσκολίες που κάθε οικογένεια βίωσε εντός σπιτιού*, δυσκολίες που όλοι περάσαμε, μικρές ή μεγάλες… τα παιδιά μας αναδείχθηκαν οι πραγματικοί ήρωες όλης αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης. Οι ήρωές μας λοιπόν, είναι τα παιδιά μας και μόνο τα παιδιά μας. Το Μάρτιο του ’21 κλείνουν ένα χρόνο σε αυτές τις συνθήκες.

Φυσικά δίπλα στα παιδιά, υποστηρικτές τους οι γονείς, γιαγιάδες, παππούδες, αδέρφια, φίλοι, φροντιστές, εκπαιδευτικοί.

Ένας δάσκαλός τους, στο πρώτο μάθημα της τηλεκπαίδευσης τους είπε..: «Ο μόνος λόγος που χαίρομαι που σας βλέπω έτσι, είναι γιατί επιτέλους βλέπω τα πρόσωπα σας…». Εγώ πάλι, κάθε πρωί που τους αφήνω σχολείο, δε βλέπω ολόκληρα πρόσωπα δυστυχώς, βλέπω όμως μάτια που λαμπυρίζουν από διάθεση και αγάπη. Βλέπω το χαμόγελο στα μάτια τους.

Γνώρισα σχεδόν μία ολόκληρη ζωή φέτος μέσα από τα δικά τους λαμπερά μάτια.

---

*(Εξαιρώ πάντα στο μυαλό μου τις ιδιαίτερες και διαφορετικές περιπτώσεις: ΑΜΕΑ, χρόνιες παθήσεις κ.α. που είναι Μόνιμοι Ήρωες του κόσμου μας, ζουν μόνιμα σε καραντίνα και στην πανδημία ταλαιπωρήθηκαν ακραία με το κλείσιμο των σχολείων… Την Ηρωική στάση αυτών των σπιτικών δεν τη φτάνουμε ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι).